Zo'n aanduiding is verder relatief. De vraagt dringt zich dan op: ten opzichte van wat? En sinds wanneer? Zonder dat referentiekader is deze kreet leeg, zonder betekenis.
We kijken graag naar de Britse serie "Shetland", een detective serie die - de naam zegt het al - op de Shetland Eilanden speelt. Inmiddels zijn de nodige seizoenen gepubliceerd. Een beetje slow TV, maar boeiend, en het speelt in een bijzondere omgeving. De serie is te zien op NPO Start Plus.
Er wordt met een zwaar Schots accent gesproken, en dus is het maar goed dat er ook ondertitels zijn. Maar soms gaat het een beetje mis.
Zo wordt een paar keren "loch" vertaald met "meer". Begrijpelijk, gezien de Schotse meren Loch Ness en Loch Lomond. Maar het is niet correct.
De juiste vertaling is "fjord" of "inham". En die zijn er genoeg op de Shetlands.
Even los van de discussies over de gezondheidsclaims voor dit product - er is veel te vinden op internet - vroeg ik me af wat hiermee bedoeld wordt.
Zoeken op de websites van Becel, of sites waar iets over Becel te vinden is, leverde niets op. Verder zoeken dan maar, nu met "21 dagen challenge" als zoekbegrip. Aha! Veel hits, op sites met voedingsadviezen, sites over afvalprogramma's, en sites van sportscholen en dergelijke. Allen gericht op afvallen en fit worden of blijven. De gedachte is blijkbaar dat iets een vaste gewoonte kan worden als je het 21 dagen volhoudt. Dat schijnt ooit eens door een plastisch chirurg beweerd te zijn. En daarna is dit principe een eigen leven gaan leiden, zodat er links en rechts gebruik of misbruik van gemaakt wordt, vaak met een commercieel doel.
Maar helaas, een website waar dit verschijnsel uitgebreid geanalyseerd wordt, komt met de volgende conclusie: "De bewering dat je een nieuwe gewoonte aanleert in 21 dagen is dus met stelligheid geen ‘feit’ te noemen."
En intussen is er geen enkele link met Becel te vinden.
Er zijn diverse methodes om herhaalrecepten aan te vragen. Enige jaren geleden was het gebruikelijk om de huisartsenpraktijk te bellen; later kon je het zelfs inspreken. Dat ging snel en makkelijk.
Tegenwoordig is het de bedoeling dat je herhalingen online aanvraagt. Dat is een heel gedoe, want je moet inloggen op de site van de huisarts, of een site zoals MijnGezondheid.net. Je hebt dan een account nodig, of je moet inloggen met DigiD. Begrijpelijk, want (1) er moet ondubbelzinnig vastgesteld worden dat jij het bent, en (2) we hebben te maken met strenge privacy wetgeving. Dan nog de weg vinden op deze website en de bestelling opgeven. En dat blijken de gegevens soms niet up-to-date te zijn.
Deze methode is opgezet om de medewerkers van de huisartsenpraktijk te ontlasten: minder werk voor hen bij het beoordelen en behandelen van de herhaalrecepten. Efficiëntie dus.
Maar voor de patiënten, en zeker de wat ouderen die niet zo digitaal vaardig zijn, is het vrijwel niet te doen. Ze verdwalen maar al te makkelijk in deze digitale doolhof. Daar is te weinig rekening mee gehouden.
Ook ik, niet bepaald een digibeet, gebruik deze methode niet meer; ik spreek het weer in via de telefoon. Zo gepiept.
Ik vermoed dat de meeste patiënten dat weer of nog steeds via de telefoon doen. Dit stukje automatisering schiet zo zijn doel voorbij.
Maar soms is er toch iets dat vroeger beter was. Zo bijvoorbeeld de klantenpas van Tamoil. Na het tanken liep je met dit pasje naar de kassa. De kassamedewerker haalde dit pasje door een kaartlezer: rats, flats klaar: de korting was verwerkt. Zo gepiept.
Maar nu slaat de twijfel toe: er zijn geen pinguïns op de Noordpool, net zomin als er ijsberen op de Zuidpool voorkomen.
Weet Kamagurka dit wel? Of heeft hij het met opzet zo getekend. Dat zou best kunnen, want hij heeft het ontregelen tot een kunst verheven.
Op internet is al diverse malen kritiek geuit op deze aanduiding. Diverse sites vinden het allemaal niet zo eerlijk.
Ik ken dit woord niet, dus ik heb geprobeerd het op te zoeken, in mijn eigen Van Dale, en online. Dat is niet gelukt. Dat kan erop duiden dat dit woord dus "vrij" is, dus dat je er elke betekenis aan kan geven die je maar wilt. Maar intussen is niet duidelijk wat hiermee bedoeld wordt.
"Cijfers, kwantitatieve en statische data zijn in staat om een veelheid aan informatie zichtbaar te maken en wekken de indruk preciezer te zijn dan woorden. Paradoxaal genoeg staat daar tegenover dat we soms juist moeite hebben om betekenis toe te kennen aan cijfers, om de cijfers op waarde te schatten."
Aldus een citaat dat ik van internet geplukt heb. Veel mensen hebben geen gevoel voor getallen, en in het bijzonder voor grote getallen. En soms wordt daar gebruik (misbruik?) van gemaakt.
In heel veel supermarkten kan je je boodschappen zelf scannen, en vervolgens zelf afrekenen. Best wel handig, het werkt snel. Af en toe stokt het even, omdat een medewerker een steekproef moet nemen, of omdat gecontroleerd moet worden of je wel oud genoeg bent om alcohol te komen. Als zo'n medewerker alert reageert, is er weinig aan de hand.
Op vrijwel alle producten staat de barcode die je moet scannen. Geen probleem.
Maar er zijn artikelen die geen eigen barcode hebben. Dan moet je het label scannen dat op het schap bevestigd is. Een bekend voorbeeld is b.v. een krat bier.
En dat is wat problematisch voor wat oudere mensen (zoals ik). De teksten op die labels zijn vaak zo klein dat je die alleen kunt lezen met je leesbril op. Winkelen met je leesbril op? Niet handig!
De eerste post, gewoon om eens te zien of het werkt. Ik heb nog weinig ervaring met het maken van een weblog. Daarom dus.
En omdat ik begrepen heb dat er op sociale media veel onrust is in de vorm van naming, shaming, flaming en dergelijke, om niet te spreken van ongefundeerde aanvallen en bedreigingen, gelden voorlopig althans de volgende regels: